به گزارش رویداد ایران و به نقل از خبرآنلاین؛ قایقرانی یکی از ناکام ترین و ضعیفترین رشته های ورزشی ایران در المپیک پاریس بود که نتایجی به غایب نومیدکننده کسب کرد. تیمی که در پاریس 5 نماینده داشت؛ مهسا جاور و زینب نوروزی در روئینگ دو نفره سبک وزن، فاطمه مجلل در روئینگ تک نفره، نبی رضایی در کانوی ۱۰۰۰ متر مردان و علی آقامیرزایی کایاک ۱۰۰۰ متر مردان. برای رشته ای که در دوره قبل به فینال B رسیده بود، انتظار می رفت که در این دوره طلسم حضور در فینال اصلی را بشکند اما قایقرانان ایران در عملکرد ضعیف در بخش روئینگ نه تنها به فینال نرسیدند، بلکه آخر شدند! در آبهای آرام نیز اوضاع به همین منوال پیش رفت و دو پاروزن ایران ناکام مطلق بودند. بدتر از این ناکامی ها حواشی قایقرانان به ویژه مهسا جاور بود که در نقش یک وکیل مدافع و اینفلوئنسر از برند جنجالی البسه کاروان ایران دفاع کرد و منتقدان را نادان خواند! رئیس فدراسیون ناکام قایقرانی نیز به جای عذرخواهی بابت ناکامی ملی پوشانش با لحن طلبکارانه تاکید کرد که مگر چه داده اند که حالا توقع موفقیت دارند؟
اما ورای این ناکامی پررنگ و آخر شدن پاروزنان ایران و البته حواشی کبودی که از سوی اعضای این تیم و حتی شخص رئیس فدراسیون برای کاروان ایران ایجاد شد، نکات دیگری هم وجود داشت که زیر سایه این ناکامی چندان به آن توجهی نشد. مهمترین اتفاق در کاروان ناکام قایقرانی سفر طول و دراز آقای رئیس طلبکار به پاریس بود که از روز نخست و با نخستین گروه ورزشی ایران به پاریس رفت و عجیب اینکه تا آخرین روز بازیهای المپیک دل از پایتخت فرانسه نکند و در پاریس ماند تا با آخرین گروه از کاروان اعزامی ایران به المپیک به تهران بازگردد. صرفنظر از اینکه سهرابیان با اظهارنظرهای عجیب و جنجالی یکی از عوامل حاشیه ساز ورزش ایران در المپیک لقب گرفت و هرگز نتوانست نقش یک سرپرست واقعی برای مجموعه اش را ایفا کند، مشخص نیست که این اقامت طولانی وی در المپیک بهر چه بوده و به چه دلیلی انجام شده. این در حالیست که طبق یک رسم قدیمی با پایان رقابتهای هر رشته اعضای آن به کشور بازمی گردند اما رئیس فدراسیون ناکام قایقرانی ترجیح داد تا روز آخر از پاریس دل نکند!
نکته حیرت انگیزتر اما بعد از مسابقات المپیک است. آنجا که آقای رئیس برای بازیهای پارالمپیک نیز خود را به عنوان سرپرست تیم پاراکانو معرفی کرده تا دوباره به فرانسه سفر کند و در حقیقت در سفر به پاریس دبل کرده باشد! این درحالیست که تیم پاراکانو ایران تنها 2 نماینده در پارالمپیک دارد که یکی از آنها نیز فعلا مصدوم است و مشخص نیست که به مسابقات خواهد رسید یا نه. در حقیقت آقای رئیس فدراسیون در بهترین حالت برای سرپرستی 2 نفر و شاید هم یک نفر می خواهد به پاریس برود!
باید از فدراسیون قایقرانی و مجموعه ورزش ایران پرسید آیا واقعا هیچ فرد دیگری در مجموعه قایقرانی وجود ندارد که بتواند سرپرستی یک تیم 2 نفره را برعهده بگیرد و باید رئیس خوش سفر دوباره چمدان هایش را به مقصد پاریس ببندد؟!
این رفتار از سهرابیان البته مسبوق به سابقه است. او در جریان بازیهای آسیایی هانگژو نیز دقیقا همینگونه عمل کرد و ابتدا با تیم قایقرانی به چین رفت و بعد از بازگشت با چند روز استراحت و تجدید قوا به همراه تیم پاراکانو به بازیهای پاراآسیایی رفت تا در سفر به چین هم دبل کرده باشد!
به نظر می رسد در فدراسیون قایقرانی آقای رئیس بیشتر از برنامه ریزی و تلاش برای این رشته، شوق سفر و گشت و گذار را دارد و آن را اولویت قرار داده و به دلیل همین اولویت مجبور است رنج سفر به اقصی نقاط دنیا را به جان بخرد و مدام در سفر باشد! دلیل عقبگرد و ناکامی های قایقرانی در دوره مدیریت سهرابیان را باید در همین نکات به ظاهر ساده اما به غایت کلیدی دید. در فدراسیونی که سفر بر هر برنامه ای ارجح است و به نظر قایقرانی در اولویت دوم قرار دارد.
