سپهر ستاری؛نتایج ایران در بازیهای المپیک 2024 پاریس به اندازه ای درخشان و غیرمنتظره بود که حتی متولیان و مسئولین ورزش نیز آن را پیش بینی نمی کردند و همین سبب شد تا بعد از کسب 12 مدال رنگارنگ و جایگاه 21 المپیک جملگی با ذوق زدگی تمام و آب و تاب موفقیت ایران را در بوق و کرنا کرده و با اغراق و بزرگنمایی درباره جایگاه ورزش ایران صحبت کنند.
ابتدا مناف هاشمی دبیرکل کمیته ملی المپیک و سرپرست کاروان ایران در پاریس بود که در مصاحبه طولانی خود بعد از پایان المپیک مدعی شد که ورزش ایران می تواند به جایگاه دهم المپیک برسد و این ظرفیت را دارد. این درحالیست که هاشمی در میانه راه و بعد کسب نخستین مدال گفته بود که پیش بینی ماه 8 یا 9 مدال برای المپیک است!
نفر بعدی که چنین اظهارنظر عجیب و دور از واقعیتی داشت، کیومرث هاشمی وزیر ورزش و جوانان بود که در پیام خود در پایان رقابتهای المپیک دستیابی به رتبه 10 و 11 المپیک را چشم انداز در دسترس ورزش ایران دانسته بود.
فارغ از این اظهارنظرات غیرمنطقی و غیرکارشناسی که بیشتر شبیه یک ذوق زدگی و هیجان آنی بابت کسب یک نتیجه درخشان بوده و به پروپاگاندا تنه می زند، باید از این دو مقام مسئول به ویژه وزیر ورزش و جوانان پرسید دستیابی به رتبه دهم المپیک یعنی کسب بیش از 10 طلا و 20 مدال مجموع. ورزش ایران با کدام متر و معیار می تواند بیش از 10 مدال طلا و 20 مدال مجموع در المپیک بگیرد؟ منهای کشتی و تکواندو و حتی وزنه برداری – اگر ناکامی پاریس را مقطعی بدانیم – کدام رشته ما ظرفیت کسب مدال طلا را در المپیک دارد؟ اساسا کدام رشته های ما منهای این 3 رشته ظرفیت مدال آوری در المپیک را دارند و یا حتی به آن نزدیک هستند؟ وقتی مجموع طلاهای ما در 3 دوره اخیر المپیک هم دورقمی نشده و به عدد 10 نرسیده، چطور انتظار کسب حداقل 10 طلا در یک المپیک را دارید؟
با کدام امکانات یا زیرساخت برای ورزش ایران می خواهید 10 طلا در المپیک کسب کنید؟ ورزشگاه آزادی به عنوان نماد ملی و مهمترین ورزشگاه ایران به نقطه اضمحلال رسیده و حتی توانایی بازسازی آن وجود ندارد. اگر کشتی را فاکتور بگیریم که امکانات آن از صدقه سری علی دبیر در قواره بین المللی است، هیچکدام از ورزشکاران ایران – روی کلمه هیچکدام تاکید می کنیم – امکانات و زیرساخت های لازم برای تمرین حرفه ای را ندارند.
با کدام علم و دانش روز باید 10 مدال طلا در المپیک کسب کنیم؟ ورزشکاری که گیر نان شب و اشتغال است و نگران دوران بعد از قهرمانی چطور می تواند به مدال المپیک فکر کند؟
شاید وضعیت امروز لیگ برتر فوتبال و آوارگی پرسپولیس و استقلال در فصل جاری بهترین مثال در نقض گفته های وزیر ورزش باشد. دو تیم پرطرفدار پایتخت که در فصل جاری آواره شده اند و تهران 18 میلیونی پایتخت ایران حتی یک ورزشگاه استاندارد برای میزبانی این دو تیم ندارد و سرخابی ها برای بازی باید آواره شهرهای دیگر شوند. در فوتبالی که ترنوور مالی آن به چند همت می رسد و مورد توجه همه مردم است، ورزشگاهی برای بازی در تهران یافت نمی شود آنوقت ما ادعای دهمی در المپیک را داریم! آنچه بسان یک شوخی عجیب است.
